Животновод ГП «Черняховский-Агро» Татьяна Гинак: «Моя профессия — это уже не просто труд, это моя жизнь»

Ёсць людзі, якія міжволі прыцягваюць да сябе акружаючых,  даюць святло і энергію іншым. Такім дзіўным чалавекам з’яўляецца  даглядчык   ДП “Чарняхоўскі-Агра” Таццяна Гінак, якая амаль сорак гадоў адпрацавала на  МТФ “Вялікая Слабада”. 

Нарадзілася  Таццяна Аляксандраўна ў вёсцы Тарасавічы Турэцкага сельсавета  ў сям’і сельскіх працаўнікоў. І бацька, і маці ўсё жыццё працавалі ў калгасе: ён даглядчыкам, а ўлетку пасвіў кароў, яна даяркай.

– У сям’і нас было трое: сястра Алена, брат Сяргей і я, – успамінае суразмоўца. –  З малых гадоў мы былі  прывучаны да працы, дапамагалі бацькам па гаспадарцы, ды і на ферму да маці часта наведваліся. У кожнага былі свае абавязкі, з якімі ўсе стараліся справіцца як мага лепш і хутчэй. Сямейнае выхаванне  вырашыла лёс кожнага з нас. Старэйшая сястра працавала паляводам у роднай гаспадарцы,  брат таксама выбраў працу на зямлі. Зараз ён –  галоўны аграном  ДП “Чарняхоўскі-Агра”.

Таццяна Аляксандраўна пасля  школы вучылася ў Ільянскім сельгастэхнікуме па спецыяльнасці “заатэхнія”.  Пасля яго заканчэння прыйшла на працу ў родны калгас. Пачынала памочнікам загадчыка фермы “Вялікая Слабада”  і  на ўсё жыццё засталася верная першаму месцу працы.

З турэцкім юнаком Аляксандрам Гінаком сустракацца дзяўчына пачала яшчэ ў школьныя гады. У 1986 годзе  маладыя людзі ажаніліся.  Праўленне гаспадаркі  выдзеліла маладой сям’і дом ў вёсцы Вялікая Слабада. Пачалі  разам наладжваць быт.  А неўзабаве ў сям’і нарадзіліся  сыны Аляксандр і Сяргей.

Уся далейшая працоўная дзейнасць цяпер ужо сужэнцаў была звязана з жывёлагадоўляй.

– Муж  даглядаў коней, а я – цялушак.  І дома, і на рабоце былі разам,  дапамагалі адзін аднаму. Пражылі доўгае і   шчаслівае жыццё, – гаворыць жанчына.

Пражыўшы ў шлюбе 26 гадоў,  яна не думала, што хутка застанецца адна.  Памёр муж. Таццяна Аляксандраўна стойка вытрымала гэты ўдар, апускаць рукі было нельга, трэба было падымаць сыноў. Гаруй, не гаруй, а жыць трэба далей. І зараз жанчына з гонарам гаворыць пра сваіх дзяцей, якія заўсёды і ва ўсім ёй дапамагаюць. Сын  Аляксандр  працуе ў Карэліцкім РАУС, Сяргей – у газавай службе г. Гродна, абодва жанатыя. Зараз у Таццяны Аляксандраўны   тры ўнукі і адна ўнучка.

Дзеці і ўнукі  з вялікім задавальненнем гасцююць  у бабулі, а яна любіць папесціць іх чым-небудзь смачненькім.

Што ж тычыцца спецыфікі работы жанчыны, то  з дня ў дзень на працягу амаль чатырох дзесяцігоддзяў гераіня адпраўляецца на працу, якую, прызнаецца, вельмі палюбіла.

– Раней было цяжка, зараз  кармленне жывёлы стала больш механізаваным і працаваць стала нашмат лягчэй. Шчыра прызнацца, у маладосці я ставілася да сваёй працы па-іншаму.  Мне здавалася, я проста прывыкла да гэтай справы, таму камфортна сябе  адчуваю. Але праз столькі гадоў усвядоміла, што гэта ўжо не проста праца – гэта маё жыццё.

Жанчына  разумее звычкі жывёл, капрызы і выконвае свае абавязкі “з чыстай душой” нягледзячы ні на што.

— Якія якасці або здольнасці неабходныя ў гэтай прафесіі, акрамя любові да жывёл?

— Нейкіх асаблівых здольнасцяў не патрабуецца, але неабходна мець цярпенне, спакой, назіральнасць, настойлівасць, вопыт абыходжання з жывёламі, — растлумачыла даглядчыца.

Але галоўнае, па словах Таццяны Гінак, працаваць добрасумленна, з душой і любоўю да жывёл і абранай прафесіі.

Вось так бывае па-рознаму: вызначаючыся з прафесіяй, адны выбіраюць, дзе лягчэй і цяплей, іншыя ўсё жыццё лётаюць з месца на месца ў пошуках свайго прызвання, але такія,  звычайна,  не затрымліваюцца на складаных і адказных участках сельгасвытворчасці, і асабліва – у жывёлагадоўлі. Бо тут кожны дзень незалежна ад настрою, надвор’я, святочных дат,  трэба не проста прыйсці на працу. Тут, на кожным участку, неабходна па-сялянску старанна выконваць абавязкі, ад якіх залежаць прыплоды, прывагі, надоі на фермах, а значыць, – уласны заробак і прыбытак гаспадаркі. І пакуль ёсць такія адданыя выбранаму жыццёваму шляху вяскоўцы, будзе жыць сельская глыбінка.

Кацярына КУКАНАВА

Фота аўтара